Nieuw jaar, Nieuw land

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat geschreven heb hier, het laatste verhaal stamt nog uit 2016 en ondertussen zijn we alweer ruim 2 maanden in 2017. Wat hebben we zoal gedaan in de afgelopen 2,5 maand.

Kerst en de jaarwisseling hebben we, met de ouders van Jazz, in Twin Waters doorgebracht. Dit is een plaatsje in de buurt van Noosa, aan de oostkust van Australië. Een van de favoriete kustbestemmingen voor de Australiërs, Noosa is echt een plaats waar het erom gaat gezien te worden. Niet echt mijn ding, en gelukkig ook niet dat van Jazz en haar ouders. Twin waters is gelukkig een stuk rustiger en gemoedelijker, maar heeft hetzelfde klimaat en hetzelfde tropische uiterlijk. Behalve kerst en oud en nieuw hebben we ook nog wat van de leuke plaatsjes in de buurt van Twin waters bezocht, een halfuurtje landinwaarts en je zit in een prachtig tropisch heuvelachtig gebied met veel pittoreske plaatsjes. Langs de kust naar het noorden en het zuiden vind je verschillende leuke kustplaatsjes met allemaal even prachtige stranden en boulevards. Uiteraard kon ook een trip naar Brisbane, ongeveer 1,5 uur van Noosa, niet ontbreken. Al met al hebben we daar ons goed kunnen vermaken gedurende die 4 weken.

Maar op 9 januari 2017 was het dan zover, vanuit Brisbane vlogen we naar Auckland, Nieuw-Zeeland. De vlucht was erg goed, we kregen plaatsen aangeboden bij de nooduitgang, iets wat met mijn gestel altijd mooi meegenomen is, ook al is de vlucht maar 3 uurtjes. We landde rond 18.00 uur lokale tijd, maar het duurde even voordat we door de douane waren. Nieuw-Zeeland staat bekend om hun strikte douane regels. Niet bepaald iets om bang van de te zijn, zolang he maar open bent over dingen. Omdat we als backpackers reizen, en we in Australie met dieren in aanraking zijn gekomen, mochten we aansluiten in de rij van mensen die hun hele bagage doorgelicht krijgen. Werkelijk alles wordt binnenstebuiten gekeerd. Uiteindelijk, 1,5 uur later, met brandschone koffers, gereinigde schoenen en een paar handschoenen armer mochten we eindelijk Nieuw-Zeeland binnen. Ondertussen was het ruim na achtten en gingen we opzoek naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen. Gelukkig hadden we dat allemaal al van tevoren geregeld en hadden we een heerlijk comfortabele nacht in een leuk hotel.

De volgende dag hadden we de ochtend ingepland om wat zaken te regelen, met name het openen van een bankrekening. Helaas was dit wat minder eenvoudig dan we gehoopt hadden. Om eerlijk de zijn hebben we ondertussen wel ontdekt dat Australie nogal wat backpacker vriendelijk is dan Nieuw-Zeeland. Veel moet hier op een redelijk omslachtige en niet erg gebruiksvriendelijke wijze. Voordat ik in Australie aankwam had ik al een geopende bankrekening en een belastingnummer. In Nieuw-Zeeland kan je dit niet van tevoren regelen (of tenminste wij hebben niet kunnen uitvogelen hoe). Maar uiteindelijk, na wat op en neer geloop tussen het hotel en de bank hadden we eindelijk het juiste stukje papier en konden we onze bankrekeningen openen. Allemaal net op tijd want toen we terugkwamen stond de taxi klaar die ons weer naar het vliegveld zou brengen voor de volgende vlucht, helemaal naar het zuiden van het Zuidereiland. Deze vlucht was met Jetstar (zeg maar het Ryanair van deze kant van de wereld) dus een stuk minder comfortabel, maar goed genoeg en uiteindelijk arriveerden we mooi optijd in Dunedin. Gelukkig geen douane deze keer, dus toen de bagage van de band gerold kwam konden we gelijk opzoek naar Ant, de man waarvoor we zouden gaan werken. Ongeveer 1,5 uur later kwamen we aan op zijn bedrijf. Hij woont hier met zijn vrouw Michelle en 4 jarig dochtertje (en broertje of zusje is op komst). Het bedrijf is zo’n 400 hectare groot en huisvest ongeveer 3000 schapen, 100 melkvaarzen, 130 vleeskalveren en een 45 paarden. De schapen, vleeskalveren en paarden zijn van Ant, de melkvaarzen zijn van een ander bedrijf dat ze op zijn land heeft lopen totdat ze gekalfd hebben en gemolken kunnen worden. De schapen worden vetgemest, geschoren en gaan dan op transport naar de slagerij, de vleeskalveren eindigen daar ook als ze op gewicht zijn. Maar Ant’s eigenlijke passie ligt bij de paarden. Van alle paarden zijn er maar 3 die echt zadelmak zijn en gereden kunnen worden. De rest zijn hengsten, fokmerries en jaarlingen. Om eerlijk te zijn was het allemaal een tikje ongeorganiseerd, maar het idee is dat alle jonge paarden zadelmak gemaakt worden en daarna verkocht worden. Jazz was er voornamelijk om Ant te helpen bij het zadelmak maken van de paarden en ik heb allerlei klusjes op en rond het bedrijf gedaan. Ant’s plan was om mij veel met de tractor te laten doen op percelen die binnenkort ingezaaid gaan worden, maar helaas had de tractor het begeven in de week voordat we arriveerden. Er was nog altijd genoeg te doen, maar het weer daarvoor was niet altijd erg goed. In de drie weken dat we daar waren hebben we vooral regen gezien, heel veel regen. Het zuiden van Nieuw-Zeeland had de slechtste zomer in decennia. De weken kropen dus een beetje voorbij. Gelukkig slaagden we er wel in om tijdens onze tijd daar een auto te vinden. We zijn op het moment de trotse eigenaar van een Toyota busje. Na een dagje klussen hebben we er een mooi bed en keukentje in gemaakt en konden we na drie weken het bedrijf verlaten en onze reis voortzetten. De tijd van drie weken was afgesproken voordat we begonnen, maar om eerlijk te zijn waren we niet rouwig om het bedrijf te verlaten. Ondanks dat Ant een goed hart heeft was hij nogal ontoegankelijk en stug, niet echt de ideale persoon om voor te werken. Ook leek hij alleen echt te lachen als hij met zijn paarden bezig was, zodra hij bij zijn familie of andere dieren was leek hij nogal ongelukkig. Gelukkig hadden Jazz en ik elkaar, en hebben we er maar het beste van gemaakt.

Toen we uiteindelijk het bedrijf van Ant verlieten hebben we er een kleine week over gedaan om van daar naar Christchurch te geraken. In Christchurch hadden we namelijk ons volgende baantje alweer geregeld. Je zou de trip in zo’n 5 uurtjes kunnen doen, maar wij wilden er graag wat van genieten en kozen daarom voor een mooie omweg. Nieuw-Zeeland heeft erg leuke, slingerende wegen met mooie uitzichten overal. We hebben hier en daar een kleine wandeling gemaakt, het stadje Dunedin bezocht en gewoon een paar leuke dagen gehad. Na onze road trip kwamen we op een stralende zondagmiddag aan in Belfast, net ten noorden van Christchurch. Hier gingen we minimaal 4 weken vrijwilligerswerk doen op een trailride center. Een plaats waar mensen tegen betaling een paardrijrit door het gebied maken. Het idee was dat Jazz hier als gids zou gaan werken en dat ik ergens in de buurt een betaald baantje ging vinden. Helaas was het zoeken van een baan niet zo eenvoudig als ik gehoopt had, en heb ook ik vier weken bij de paarden gewerkt. De eigenaren van het bedrijf waren een tikje vreemd, maar geen verkeerde mensen. We hoefden niet hard te werken (om eerlijk te zijn was er ook niet veel te doen, er waren veel minder boekingen dan ze normaal hadden) en werden goed verzorgd. Het idee van vrijwilligerswerk is dat je voorzien wordt van een dak boven je hoofd en drie maaltijden per dag. Soms hoor je verhalen dat de maaltijden niet veel meer zijn dan een droge boterham, of dat het dak zo lek als een mandje is. Hier was dat gelukkig allemaal niet zo. We hadden een eigen ruimte buiten het huis, en we kregen drie zeer goede maaltijden per dag. Lekker en ruim voldoende voor iedereen. Bijna elke dag was het voldoende om ook de volgende dag nog de restjes voor lunch te eten. Dus tot zover geen problemen. De opzet van het bedrijf was ook erg leuk, ze hebben een 25 pony’s, deze worden vooral gebruikt voor lessen aan voornamelijk kinderen, en zo’n 20 paarden voor de buitenritten. Het enige probleem was dat het helaas erg rustig was, met name door de weeks. Tijdens de weekenden zijn er altijd verschillende kinderen die een les hebben of een pony huren en dan tijd hebben om daarmee te spelen. Door de week is dit natuurlijk een stuk minder en moesten we het vooral van de buitenritten hebben en helaas waren die er maar een paar per week. Eens te meer zijn Jazz en ik tot de conclusie gekomen dat we niet zo heel goed zijn in niets doen, dus het voelde als vier lange weken… Het meest indrukwekkende van de vier weken hier was het ontmoeten van de ouders van de eigenaresse. Deze zijn Sloveens en zijn in de jaren 50, met de boot, vanuit Slovenië naar Nieuw Zeeland gekomen. Feitelijk met niets meer dan de kleren die ze aan hadden. Erg interessant om te horen hoe ze dat ervaren hebben en hoe ze hun leven hier opnieuw opgebouwd hebben.

Ondertussen zijn onze vier weken daar voorbij en zijn we opnieuw aan een korte roadtrip begonnen. We zijn nu onderweg van Christchurch naar het zuidwesten van het Zuidereiland, om van daaruit weer naar het noorden te gaan. Wat daarna gaat gebeuren is nog een beetje de vraag. We zijn opnieuw opzoek naar een baantje, deze keer betaald en hebben contact met verschillende boerderijen. Misschien gaan we aan het werk op het Noordereiland, misschien blijven we nog even hier. Dat is nog even de vraag. Vast staat al wel dat we op 13 juni weer landen in Nederland, en dat we in ieder geval de hele zomer in Europa door zullen brengen.

Groeten,
Joris