Mijn oostkust avontuur

Mijn voorlopig laatste update uit Australie zit er zowaar aan te komen. Op dit moment zit ik in een hostel in Sydney dit te tikken en realiseer ik me dat ik jullie niet echt op de hoogte gehouden heb van mijn avonturen aan de oostkust. Mijn laatste update kwam namelijk uit Alice Springs, net nadat ik Ayers Rock bezocht had. Na Ayers rock ben ik naar cairns gereden. En vanuit daar vrijwel direct naar Cape Tribulation. Dit is een plaatsje in het Daintree regenwoud aan de kust. Hier ben ik twee dagen geweest. Genoten van de heerlijke rust van het regenwoud, een mooie rit te paard door het regenwoud en over het strand gedaan, en wat tijd aan het strand doorgebracht. Na mijn dagen hier ben ik weer zuidwaarts gekeerd en heb ik een week in Cairns doorgebracht. Deze week stond in teken van een duikcursus. Helaas eindigde dit een beetje in een deceptie omdat het niet echt mijn ding bleek te zijn. Heb de duikcursus dan ook niet voltooid en heb vooral genoten van het snorkelen. Wat ook erg mooi is zo over het Great Barrier Reef. Al met al was de week wel goed, maar toch ook jammer dat het niet helemaal goed uitpakte. Na deze cursus heb ik nog een aantal dagen ten zuiden van Cairns doorgebracht en hier vooral heel wat mooie natuur gezien.
Het volgende op mijn lijst wat Magnetic Island, een eiland voor de kust van Townsville, de volgende grotere stad langs de oostkust. In Townsville heb ik Jazz, waarmee ik op Leconfield gewerkt heb, weer ontmoet. Zij was de oostkust noordwaarts aan het reizen met een vriendin. Met zijn drieën hebben we Magnetic Island in zon twee dagen verkend. Ook hier ben ik weer op de rug van een paard geklommen. Deze rit bracht ons ook naar het stand, maar in plaats van over het strand, zijn we hier de oceaan in gereden met de paarden. Ook dat was een ervaring om nooit te vergeten! Daarna zijn we naar een soort mini dierentuin gegaan met allerlei inheemse diersoorten. Met name reptielen, verschillende papegaaien en ook koala’s! Het leuke was dat je al deze dieren kon aanraken en de meeste ook vasthouden. Dus ja ook ik heb een koalaknuffelfoto. De volgende dag hebben de vriendin van Jazz en ik allebei een motor gehuurd en hebben we op die manier het eiland wat verder verkend. Later in de middag zijn we terug naar Townsville gegaan en de volgend dag ben ik verder naar het zuiden gegaan en zijn zij verder naar het noorden gegaan.
Ik had een paar dagen om in Airlie Beach te arriveren, vanwaar ik op een zeilboot zou stappen die me rond de Whitsunday eilanden zou brengen. De dagen hiervoor heb ik vooral weer veel rondgekeken in de prachtige natuur die Australie te bieden heeft. Eenmaal in Airlie Beach ben ik aan boord gegaan van de ‘Habibi’ deze boot bracht mij en zo’n 30 anderen langs de mooiste eilandjes in dit deel van de kust. Uiteraard mocht Whitehaven Bay niet ontbreken. Het strand met het fijnste zand ter wereld. Het is net alsof je op sneeuw loopt zo wit is het daar, en het knispert ook vergelijkbaar. Daarnaast hadden we verschillende snorkel spots en was er elke avond tijd voor een gezellig drankje op de boot. Weer terug aan land had ik 3dagen om zo’n 1000 kilometer zuidelijker uit te komen, in het plaatsje Rainbow Beach. Vanuit dit plaatsje vertrok mijn tag-along tour over Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld en de enige waarop een regenwoud groeit. Weer een stukje unieke natuur dus. Het leuke van en tag-along tour is dat we met 4 jeeps het eiland op gingen. De voorste jeep wordt bestuurd door de gids maar iedereen krijgt de kans om de andere jeeps door het mulle zand te rijden. Uiteraard is ook dat een leuke ervaring. Binnen 5 minuten nadat we op het eiland waren hadden we al twee dingo’s gezien. Over deze dieren zijn vele spannende, flink aangedikte verhalen te vinden, maar als je de juiste mensen spreekt kan je niet zoveel gebeuren zolang je maar een beetje je verstand gebruikt. Na de dingo’s kwamen we aan bij Lake McKenzy, een meer dat puur en alleen door regenwater gevoed wordt en waaruit water alleen wegstroomt door verdamping. Dit maakt het water kraakhelder en drinkbaar. Samen met de witte stranden een prachtige plek. Hierna zijn we naar het Maheno Shipwreck gereden. Dit is een scheepswrak dat al sinds de jaren dertig daar in het zand ligt. Van hieruit zijn we naar onze kampeerplaats gereden. In de avond kwam voor mij persoonlijk het enig nadeel van Fraser naar voren. Helaas worden de tag-along tours allemaal bevolkt door mensen die Fraser zien als een plek waar je vooral zo veel mogelijk moet drinken. Nou is een gezellig drankje in de avond natuurlijk meer dan welkom, maar persoonlijk pas ik voor kotsende mensen in elke hoek van het kampeerterrein. Maar goed in de morgen in de schommelende jeeps hebben zij er meer last van dan ik. Want de volgende dag gingen we alweer redelijk vroeg op pad naar de volgende hotspot op het eiland. De champagne pools, deze door de oceaan gevulde rotsholten hebben een erg aangename temperatuur en voelen een beetje aan als een bubbelbad. Van hieruit gingen we naar The Indian Headlands, dit is het meest oostelijke puntje van het eiland en vanuit deze rots heb je een prachtig uitzicht. Met name over de oceaan. Je kan precies de scholen vis, haaien, dolfijnen en andere waterwezens zien. Het volgende deze dag was een bezoek aan Eli Creeck. In deze kreek kun je mooi van het begin naar het eind drijven. Erg verkoelend en ontspannend. Aan het eind van de dag hadden we nog een mooie wandeling door de duinen met de mogelijkheid tot zandboarden. Uiteraard ben ik een aantal keer van deze zandduin af gezoefd. Het enige nadeel dat omhoog klauteren door het mulle zand uiteraard vrij vermoeiend is. Na weer een nacht vol alcohol eindige onze trip op dag drie bij Lake Wabby. In dit meertje, dat langzaam opgeslokt wordt door de duinen, zwemmen een heleboel visjes rond. Nou heb ik hier wel in meer meertjes met visjes gezwommen, maar het leuke van deze visjes is dat het de vissen zijn die je ook in schoonheidssalons ziet en die gebruikt worden om dode huidcellen op te eten. Dus na een tijdje in dat meer voelt je huid zacht als een babybilletje. Nou zoveel waren het er nou ook weer niet, maar het is een grappig gevoel, deze visjes aan je te voelen knabbelen. Terug in Rainbow Beach heb ik daar nog een nacht doorgebracht. Waarna ik via Noosa en Surfers Paradise naar Leconfield gereden ben.
Noosa heeft prachtige natuur, met verschillende baaien en veel standen. Surfers Paradise is een soort mini Miami met veel wolkenkrabbers kort aan de kust en mensen met erg hippe outfits. De enige reden dat ik hier was, was omdat ik vanuit hier naar een drive-in bioscoop kon geraken. Dit was ook een leuke ervaring, de nieuwe Hunger Games en James Bond bekijken vanuit je auto. De volgende dag had ik een flinke rit naar Tamworth voor de boeg. Het was heel erg goed om uiteindelijk iedereen weer te zien na 6 weken weg geweest te zijn. Alles was veel groener en de paarden hadden allemaal een gezonde zomervacht. Het was ook erg leuk dat er een school gaande was. Dus de volgende dag heb ik lekker het programma meegedraaid dat we altijd doen. En gelukkig had ik mijn favoriete pony Coco tot mijn volledige beschikking. Zaterdag was het alweer tijd om afscheid te nemen van alles en iedereen, want zondag had ik een trein geboekt van Tamworth naar Sydney. Mijn trouwe Toyota rav4, genaamd Baz heb ik achtergelaten op de farm. Daarover later meer. Deze treinrit op zondag was een beetje frustrerend. Zo’n 1,5 uur nadat ik Tamworth verlaten had kwamen we vast te zitten achter een kapotte goederentrein. Na zo’n 4 uur wachten was het eindelijk opgelost en kwamen we ‘s avonds tegen 9 uur in Sydney aan. En toen was het al snel vandaag. Mijn laatste volledige dag in Australie voorlopig. Ik heb wat dingen voorbereid voor mijn vlucht, ben naar Sea-life geweest, en zit nu dit te typen. Zometeen ga ik nog een stadswandeling doen met een gids. En dan ergens in de nacht spring ik op de trein naar het vliegveld, alwaar morgenvroeg om 6 uur mijn vlucht naar Nederland zal vertrekken.
Toch zal mijn afwezigheid in dit prachtige land maar van korte duur zijn. De plannen voor mijn terugkomst zijn al gemaakt en ergens begin februari zal ik weer in een vliegtuig zitten dat mij deze kant op brengt. Deze 8 maanden in Australie hebben me vrijwel zeker veranderd, ik denk niet dat ik dezelfde Joris ben als degene die in april Nederland verliet. Ik ben mezelf een aantal keer flink tegen gekomen, heb een heleboel geweldige dingen meegemaakt en ben dingen anders gaan zien. Ben ik blij om terug te gaan naar Nederland? Jazeker, het gaat geweldig leuk zijn om alles en iedereen daar weer te zien, en te kijken hoe het daar gaat. Ben ik blij Australie te verlaten? Vanzelfsprekend niet, ik ga niet voor niets terug. De reden van mijn terugkomst is liefde in vele verschijningen, ik ben gaan houden van het land op zich, het is hier gewoonweg prachtig, achter elke bocht in de weg ligt een stukje nieuwe vrijwel ongerepte natuur om ontdekt te worden. Ik ben ook gaan houden van de leefstijl, Australie is zo layed back, toch betrouwbaar en de mensen zijn ongelooflijk gastvrij. Eerlijk waar, elke Australiër die je langer dan 10 minuten spreekt eindigt het gesprek met: als je ooit een, bed, wasmachine, internet, maaltijd of wat dan ook nodig hebt, bel me, dit is mijn telefoonnummer. En geloof me dit is echt gemeend, dat weet ik uit ervaring. Mede hierdoor zijn ook verschillende mensen me erg dierbaar geworden. Sommigen van hen zijn ondertussen thuis of reizen door een ander land, en ik ben er zeker van dat ergens in onze levens de paden weer zullen kruisen. Anderen zijn nog altijd in Australie en ik ben er zeker van dat ik hen ook weer ga zien als ik terug ben in februari. To be Continued…
Groeten,
Joris