De kreek is weer vol...

De afgelopen vier maanden zijn werkelijk voorbij gevlogen! Het laatste wat je van me gehoord hebt is dat alles goed was en dat het vooral warm en droog was. En warm en droog bleef het! Binnen een maand nadat we terug waren zijn de mooie groene heuvels troosteloos bruin en droog geworden en was de kreek niet meer dan een paar armetierige waterplasjes. Eerlijk gezegd waren met name maart en april best spannende maanden. We hadden een uthe permanent stand-by staan met een volle watertank en pomp voor het geval er een natuurbrand uitbrak. In tijden als deze is daar vrijwel niets voor nodig. Zelfs de vonken van een slijptol en een zuchtje wind kunnen lijden tot een enorme catastrofe, zoals wel gebleken is een paar jaar geleden toen een brand letterlijk aan de achterdeur van Tims huis woedde. Gelukkig waren er dit jaar geen problemen en hebben we gewoon het normale werk kunnen doen.

Wat hebben we dan zoal gedaan de afgelopen vier maanden. Om te beginnen hebben we een nieuw hekwerk gezet. Dat was best een interessante ervaring. Ik had al best wat reparaties aan oude hekken uitgevoerd, maar helemaal iets nieuws maken is toch wat anders. Ook de manier van werken is wat anders bij Tim. Thuis begin je aan zo’n klus en werk je het zo snel mogelijk af. Hier, vooral door de schoolgroepen waarmee we toch wat ‘fencing’ moeten doen, werken we er zo nu een dan een paar uurtjes aan. Zodoende was het hekwerk waar we begin maart aan begonnen pas half mei klaar en dat terwijl het maar zo’n 600 meter was. Ter vergelijking, een aannemer hier doet zo’n 200 meter per dag in zijn eentje. Maar dit is nu eenmaal de manier waarop Tim hier werkt. En eerlijk gezegd was het best wel gaaf, vooral omdat hij me best veel verantwoordelijkheid gaf bij deze klus. Ik kan met recht zeggen dat ik mijn eerste hekwerk gemaakt heb. Of in ieder geval een leidinggevende rol had in de hele klus. Van palen de grond in slaan, tot de draden spannen en uiteindelijk het gaas aanbrengen, en alles met erg professioneel ogende knopen in de draden.

Ook hebben we de kalveren gespeend die het afgelopen jaar geboren zijn, zo’n 100 in totaal. Een erg goed jaar voor Tim. Ter vergelijking, vorig jaar waren het er zo’n 65. Het allerbeste is dat we hierbij grote en lange musters hebben, de koeien en kalveren moeten namelijk allemaal helemaal teruggebracht worden naar de yards bij het woonhuis. Lange dagen in het zadel dus. Daar worden ze van de koeien gescheiden, krijgen een paar injecties met vitaminen en vaccins en gaan dan naar de arena. Hier worden ze een paar weken op een speciaal dieet gezet dat hun verteringsstelsel meer efficiënt moet maken. Uiteindelijk hebben we ze, weer met een lange muster, naar een van de verste paddocks gebracht.

Verder was het vooral een komen en gaan van groepen. Deze keer hadden we ook twee groepen met middelbare schoolkinderen. Erg interessant hoe veel verschil er tussen deze groepen was. Het waren beide privéscholen, en hoewel dat hier een stuk gebruikelijker is dan in Nederland zijn het nog altijd de meer bevoordeelde kinderen. De kinderen in de eerste groep waren erg goed als in sociaal, opgeruimd en volwassen. De kinderen in de tweede groep daarentegen waren meer verwend, slordig en vervelend. Ik weet niet precies waardoor het kwam, maar erg opvallend was wel dat de leraren bij de eerste groep bij aanvang zeiden: “Oké, welkom allemaal, we gaan er een geweldige week van maken maar gedraag je wel. Je moeder is niet meegekomen dus je ruimt achter jezelf op en doet wat er van je gevraagd wordt.” Verder een geweldige week gehad zonder enig negatief moment. De leraren van de tweede groep kwamen bij aanvang met allerlei regeltjes, je mag niet dit, je moet dat, etc. En de rest van de week hebben we achter hun aan moeten lopen om ze dingen te laten doen of op te laten ruimen. Maargoed, aan alles komt een eind en dus ook aan die week. Memorabel was wel dat de buschauffeur (van origine een Amsterdammer, en dat was te merken aan zijn manieren, haha) die hen op kwam pikken de eerste was die het, per ongeluk welliswaar, over de grote heuvel naar de farm maakte. Normaal gesproken worden dit soort groepen door de bus afgezet op de boerderij van Tims vader en zorgen wij er met onze uthes voor dat ze de heuvel over geraken. Die heuvel is, als je hem kent, niet enorm spectaculair. Maar menig auto heeft toch problemen gehad omhoog te geraken, en vrachtwagenchauffeurs die spullen komen brengen of vee komen laden grommen toch altijd wel een beetje als ze op de farm aankomen. Het bedrijf dat diesel naar Tims bedrijf bracht doet dat niet meer door de heuvel bijvoorbeeld. Het was dan ook erg verrassend toen we de glimmende touringcar over te top zagen komen. Onder het motto “If in doubt, put your foot down!” was hij de bult opgekomen, en op dezelfde manier verliet hij de boerderij ook weer.

De laatste maand hier was ook erg interessant. De laatste normale school hebben Jazz en ik vrijwel helemaal zelf gedraaid. Tim had last van een enorme rugblessure waardoor hij op geen enkele manier comfortabel was. Gelukkig hebben de nodige massages, chiropractorbezoeken en acupunctuur dit ondertussen allmaal genezen. Maar tijdens die week was er weinig paardrijden bij voor Tim. Alle natural horsemanship demonstraties en instructies hebben Jazz en ik samen gedaan en ook al het rijden was zonder Tim. Uiteraard doen we de scholen niet alleen, en waren ook Chantal, Nicole en Dave erg belangrijk deze school. Toch ben ik wel best trots dat Tim ons het vertrouwen gaf om zoveel meer te doen dan we normaal doen. De laatste school was de jaarlijkse Natural Horsemanship school. Een week waarin ook wij als staf weer een beetje student zijn en lekker heel de week met onze favoriete pony kunnen spelen. Ik had de nieuwe aanwinst van dit jaar, Brooks, en het was erg leerzaam om nu eens te werken met een paard dat erg nieuw is met het hele natural horsemanship gebeuren. Dan merk je ook veel beter wat je zelf verkeerd doet. Veel geleerd dus in die week.

Dan afsluitend de personeelswisselingen. Toen Jazz en ik in februari arriveerde, verlieten Cynthia en Ani de farm om elders te gaan werken. Na de eerste school kregen we Chantal erbij, en wat later arriveerde Nicole. Een bekend gezicht want met haar hadden we vorig jaar ook al gewerkt. Chantal vertrok naar een andere baan, dat viel erg tegen en kwam dus weer terug. Uiteindelijk vertrok ze weer, dit keer helemaal naar Perth, de andere kant van Australië, maar dit liep ook niet zoals gehoopt. Nu is ze een beetje ‘inbetween things’ maar het komt vast allemaal goed Chantie!! Als je nieuwsgierig bent naar haar verhaal, ze heeft een geweldig blog op www.degrensover.nl echt de moeite waard om te volgen! De week voor de NH school kwam Ani weer terug en zaten Jazz en ik opgescheept met twee krankzinnige Duitsers. Gelukkig krankzinnig in de beste zin van het woord en dus hadden we een erg goede tijd samen, en hebben we nu de farm aan hun achtergelaten. Het weekend voordat we vertrokken begon het eindelijk weer eens serieus te regenen. De afgelopen vier maanden hadden we zeggen en schrijven 35mm regen gehad. Afgelopen weekend viel er zon 60mm in 48 uur. Nog altijd zeker niet teveel, maar de kreek heeft weer stromend water en alles ziet er toch net wat frisser uit. Bij ons afscheid hebben we twee keer lekker gegeten met zijn allen, een keer in ‘de Shed’ en een keer in het huis. Al met al heb ik bij elkaar een geweldige 10 maanden gehad op Leconfield, veel geleerd, gedaan, mensen ontmoet en mensen uitgezwaaid. Een tijd om nooit te vergeten.

Na het verlaten van de farm zijn Jazz en ik voor een paar dagen naar de kust gegaan. Net voordat zij terug zou vliegen vanaf Sydney. Lekker met zijn tweeën gekampeerd. Hier hadden we nog wel een bijna catastrofe. De auto van Jazz maakte namelijk al een tijdje een zorgwekkend geluid, een garage in Tamworth zei dat het met het aandraaien van een moer wel op te lossen was, dus dit een paar keer gedaan. Het kwam echter telkens terug, en op onze weg naar Port Macquarie werd het uiteindelijk erger dan we het ooit hadden gehad. Dus toch maar naar de lokale Nissan dealer gegaan, waar we medegedeeld kregen dat we niet verder konden rijden omdat het wiel er zo goed als afgevallen was, versleten wiellager. Gelukkig hadden ze de lager op voorraad en was alles in een middag gemaakt. Helaas wel een prijzig grapje, maar we hadden feitelijk geen keuze. De mensen bij de garage waren gelukkig erg vriendelijk en we hebben toch een fijne middag in Port Maquarie gehad terwijl zij onze auto aan het maken waren. Uiteindelijk op maandagochtend Jazz op het vliegveld in Sydney afgezet en ik ben daarna doorgereden naar Melbourne, waar ik dinsdagmiddag bij vrienden van Jazz aankwam. Bij deze buitengewoon vriendelijke en gastvrije mensen heb ik de nacht en de woensdag doorgebracht. Zometeen brengen ze me zelfs naar het vliegveld en dan ben ook ik met zo’n 24 uur weer terug in Nederland.

Ik zie jullie daar wel weer!!
Joris