Droog, droger, droogst...

Daar zijn we dan ondertussen twee maanden verder. Vandaag is het Anzac-day (vergelijkbaar met dodenherdenking) en zijn wij in Tamworth om Chantal naar haar volgende bestemming op haar reis te helpen. Zij gaat ons na bijna drie maanden verlaten en gaat opweg naar een volgende baan. Erg jammer natuurlijk, maar iets dat nu eenmaal hoort bij het reizen. Je ontmoet mensen en neemt ook weer afscheid van ze.
Ondertussen heeft het hier nog altijd niet serieus geregend. In de tijd dat ik nu terug op de farm ben (bijna drie maanden) hebbben we zeggen en schrijven misschien 30 mm regen gehad. Streep dit af tegen elke dag zo'n 35 graden en zeer regelmatig een flinke droge wind vanuit het binnenland, en je kan vast wel bedenken dat het hier erg droog en stoffig is. Gelukkig is het sinds een week of twee wat meer aan het afkoelen, en dreigt de lucht af en toe met een stevige storm. Vroeg of laat zal het echt gaan regenen. Verrassend genoeg hebben we al die maanden geen serieuze bosbrand gevaren gehad. Tot afgelopen nacht, toen was er een bosbrand op zo'n 25 km van de farm. Gelukkig was deze vrij snel onder controle en hoeven we op dit moment nergens meer voor te vrezen.

Wat heben we verder gedaan. Na een periode van drie weken zonder scholen, waarin we veel gereden hebben, de kalveren gespeend, en nog wat andere klusjes afgerond hadden we weer scholen. Een hiervan was een groep van een middelbare school uit de buurt van Brisbane. 24 tieners, waarvan maar een enkele ooit op een paard gezeten had. Ja dat was een enerverende week. De kinderen waren gelukkig oke en luisterden beter naar ons dan we verwacht hadden. Hoogtepunt (of dieptepunt) van de week was dat een van de meegereisde leraressen van haar paard af viel. Gelukkig niet al teveel schade, alleen flink bont en blauw. Na deze groep hadden we een week zodner school, in deze week kwam Nicole terug, een meisje waarmee we vorig jaar ookal op de farm gewerkt hadden. Altijd leuk om na een jaar weer iemand terug te zien. De volgende school was weer groot omdat het hier vankantie was. Deze 16 personen maakten er een leuke week van. Veel enthousiasme en verschilende kinderen in de groep. Een hiervan kenden we nog van een school van vorig jaar. Toen was hij met zijn broertje, opa en moeder. Deze keer was het de beurt aan pa. Al met al vervelen we ons nog altijd niet hier. En na deze week hebben we weer een groep van 21 schoolkinderen, dus dat zal voorlopig ook nog wel niet gebeuren.
Het einde van onze tijd hier komt langzaam maar zeker wel dichterbij. 13 juni vliegt Jazz terug naar Engeland en 15 juni stap ik in de vlieger en kom voor 1,5 maand weer naar Nederland. Ons avontuur stopt daar zeker niet, want na ons korte verblijf in Europa vliegen we weer terug hiereen en gaan we eindelijk langs de westkust reizen.

Tot in juni!!!

Joris